"Το Δέρμα που Κατοικώ" του Πέδρο Αλμοδόβαρ Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα

Ήθελα να πώ μια μικρή γνώμη για το Piel que habito,
νομίζω πως ο Πεδρο στις τελευταίες του ταινίες έχει ξεφύγει από την φόρμα που είχαν οι άλλες ταινίες του,
νομίζω έχει γίνει πιο εσωτερικός, πιο υπόγειος -σημάδι μεγάλης ωριμότητας κατα τη γνώμη μου-
επίσης πιστεύω οτι επειδή έγινε γνωστός με ταινίες πιο φανταχτερές
ίσως δεν αρέσουν τόσο οι τελαυταίες που είναι κάπως πιο ήσυχες, όπως είπα πριν.

Σ' αυτήν την ταινία πάντως υπάρχουν (πάλι) πολλές αναφορές σε διάφορα είδη τέχνης
και διάφορες ψυχολογικές προεκτάσεις.
Η γνώμη μου είναι οτι η φάση στην οποία βρίσκεται τωρα τελευταία ο Αλμοδόβαρ είναι
να λέει ιστορίες μπλεγμένες σε ενα είδος λαβύρινθου που όμως στο τέλος
φτάνουν σε ενα απλό συμπέρασμα (που είναι κυρίως βιωματικό ή τον αφορά άμεσα)
Στην συγκεκριμένη ταινία ας πούμε, εγώ στο τέλος είδα ενα...
δεν έχει σημασία αν είσαι άντρας ή γυναίκα αλλα το να μην χάσεις τον εαυτό σου και να σε αγαπουν.
(κάτι θέλει να μας πει, μαλλον!)

Το ιρανικό δεν το είδα ακόμα, αλλά έχω ακούσει τα καλύτερα.