Η Mezquita (Μεθκίτα) βρίσκεται στην Κόρδοβα και είναι ένα από τα πιο σπουδαία οικοδομήματα της Ισπανίας, μοναδικό ακόμα και για την ισλαμική αρχιτεκτονική, και με το πρόσθετο αξιοπερίεργο της ύπαρξης ενός χριστιανικού καθεδρικού ναού στο κέντρο του.

Εκτός από τον καθεδρικό, το μεγάλο εσωτερικό της Μezquita είναι ένα δάσος από ριγέ ασπροκόκκινες αψίδες σχήματος πετάλου, που στηρίζονται σε αστραφτερούς κίονες. Η εικόνα, στο μισοσκόταδο, κόβει κυριολεκτικά την αναπνοή.

Το τζαμί, που το άδυτό του βρίσκεται στον πίσω τοίχο δεξιά, ανεγέρθηκε σε τρείς βασικές φάσεις. Ένα τμήμα του κατεδαφίστηκε το 16ο αιώνα, όταν υψώθηκε στη θέση του ο χριστιανικός καθεδρικός ναός, με τραγικές αισθητικές συνέπειες (μεταξύ άλλων, ο τρούλος εξείχε από το πάνω μέρος του οικοδομήματος σαν φάλαινα). Ο αυτοκράτορας Κάρολος Ε’ ένοιωσε απέχθεια όταν το αντίκρισε, μολονότι είχε χτίσει και ο ίδιος ένα ανάκτορο μέσα στην Αλάμπρα στην πόλη της Γρανάδας. Λέγεται πως το σχόλιο του ήταν: «Καταστρέψατε κάτι μοναδικό, για να χτίσετε κάτι κοινότοπο».

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΤΖΑΜΙ

Οι επισκέπτες μπαίνουν μέσα από την Puerta del Perdon (Πύλη της Άφεσης), με όμορφες μπρούντζινες πύλες του 14ου αιώνα σε ρυθμό μουδέχαρ. Ένας πρώην μιναρές, που μετατράπηκε σε καμπαναριό, βρίσκεται δίπλα στην πύλη. Η είσοδος στο τζαμί βρίσκεται στην παλιά αυλή, την Patio de los Naranjos (Αυλή των Πορτοκαλιών). Το παλαιότερο τμήμα του τεμένους βρίσκεται απέναντι από την Puerta del Perdon και ανεγέρθη από τον Αμπντ αλ Ραχμάν Α’, μέσα σε έναν και μόνο χρόνο, το 786, με κίονες που προέρχονταν από ρωμαϊκά και βησιγοτθικά ερείπια.

Στον πίσω τοίχο του τεμένους βρίσκεται το τμήμα που έχτισε ο Αμπντ αλ Ραχμάν Β’ το 848 και που κατεδαφίστηκε μερικώς για να υψωθεί στη θέση του ο καθεδρικός ναός. Αυτό το τμήμα περιείχε ένα μιράμπ (κόχη προσευχών), το συμβολικό ιερό κέντρο εκείνης της περιόδου, με έντονα διακοσμητικά στοιχεία. Ακολουθώντας τα ισλαμικά έθιμα, οι εσοχές αυτές αντικρίζουν πάντα τη Μέκκα στην ανατολή αλλά, στη συγκεκριμένη περίπτωση, πιθανότατα λόγω κακών υπολογισμών, η κόχη κοιτάει προς το νότο.

Πιο κάτω βρίσκεται το ομορφότερο τμήμα απ’όλα, που δημιούργησε ο τελευταίος των μεγάλων χαλίφηδων, Αλ Χακάμ Β’, το 964. Εδώ οι αψίδες συνδέονται η μία με την άλλη και είναι υπέροχα στολισμένες. Εξαιρετικά περίτεχνες οροφές, με αψίδες και θόλους σχήματος διαμαντιού, λειτουργούν σαν πρελούδιο στην ιερά εσοχή (μιράμπ) της περιόδου Αλ Χακάμ.

Δυστυχώς είναι κλειστή για το κοινό, που μπορεί ωστόσο να διακρίνει την υπέροχη διακόσμηση με ψηφιδωτά, δώρο του αυτοκράτορα του Βυζαντίου. Τα χρώματα και η αραβική γραφή δημιουργούνέναν υπέροχο συνδυασμό.

Προς τα αριστερά, στην ανατολική πλευρά, ο στρατιωτικός δικτάτορας Almanzor είχε δημιουργήσει μια μεγάλη επέκταση, που τα έργα της άρχισαν το 987. Ο καθεδρικός ναός, που τμήματά του βρίσκονται κι εδώ, συνδυάζει τον γοτθικό με τον αναγεννησιακό ρυθμό. Οι άμβωνες και το χοροστάσιο αποσπούν ευνοϊκά σχόλια, αλλά η συνολική του παρουσία θεωρείται βδέλυγμα.