Στον σπουδαίο κολομβιανό συγγραφέα και ποιητή Άλβαρο Μούτις, που πέθανε την Κυριακή σε ηλικία 90 ετών στην Πόλη του Μεξικού, θα είναι αφιερωμένο το 27ο Διεθνές Φεστιβάλ Βιβλίου (FIL) της Γκουανταλαχάρα. Το μεγαλύτερο φεστιβάλ βιβλίου στην ισπανική γλώσσα θα διεξαχθεί μεταξύ 30 Νοεμβρίου και 8 Δεκεμβρίου με τη συμμετοχή 600 συγγραφέων από 26 χώρες, σύμφωνα με τον πρόεδρο της οργανωτικής επιτροπής Ραούλ Παδίγια. Το άνοιγμα θα κάνουν ο ισπανοπερουαβιανός νομπελίστας συγγραφέας Μάριο Βάργκας Γιόσα και ο διακεκριμένος ισραηλινός συγγραφέας Νταβίντ Γκρόσμαν.
Ο Άλβαρο Μούτις Χαραμίγιο γεννήθηκε στην Μπογκοτά της Κολομβίας στις 25 Αυγούστου 1923. Από τα δύο έως το εννέα του χρόνια έζησε στις Βρυξέλλες, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων του διπλωμάτη πατέρα του. Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Σαντιάγκο Μούτις Ντάβιλα σε ηλικία μόλις 33 ετών, η οικογένεια επέστρεψε στην Κολομβία. Τα γεγονότα αυτά ήταν καθοριστικά για τη διαμόρφωση του μετέπειτα χαρισματικού συγγραφέα.
Από την αρχή της δεκαετίας του 1940 ο Μούτις ξεκίνησε να εργάζεται στο ραδιόφωνο, ως εκφωνητής ειδήσεων και παραγωγός μιας εκπομπής για τη λογοτεχνία. Τότε ξεκίνησε και τη λογοτεχνική του διαδρομή, κάτω από την επιρροή των σουρεαλιστών συγγραφέων. Η πρώτη του ποιητική συλλογή, με τίτλο La Balanza [η ισορροπία], εκδόθηκε το 1947 σε συνεργασία με τον Κάρλος Πατίνο.
Κατά τη δεκαετία του '50 ο Μούτις συνδέθηκε με νέους ποιητές του κύκλου γύρω από το περιοδικό Mito. Δημοσίευσε τότε διάφορες συλλογές, ανάμεσα στις οποίες την Los elementos del desastre [τα στοιχεία μιας καταστροφής], στην οποία εμφανίζεται μια από τις πιο εμβληματικές μορφές του και θεωρούμενο ως άλτερ έγκο του, ο Maqroll El Gaviero.
Το 1956 έρχεται να εγκατασταθεί μόνιμα στο Μεξικό, λόγω μιας δίωξης στην Κολομβία για οικονομική κατάχρηση. Τρία χρόνια αργότερα θα συλληφθεί από την Ιντερπόλ και θα εγκλειστεί για 15 μήνες στην φυλακή Λεκουμπέρι για πολιτικούς λόγους, μια εμπειρία που άλλαξε την οπτική του σχετικά με τον ανθρώπινο πόνο.
Ο Άλβαρο Μούτις αναγκάστηκε να εργαστεί για πολλά χρόνια σε θέσεις άσχετες με τη λογοτεχνία, όπως διευθυντής πωλήσεων ασφαλιστικής εταιρίας, υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων αεροπορικής εταιρίας καθώς και της γνωστής πετρελαϊκής Esso. Παρόλα αυτά δεν εγκατέλειψε το πάθος του για τα γράμματα και ήρθε κοντά σε προσωπικότητες όπως ο Οκτάβιο Πας, ο Κάρλος Φουέντες και ο Λουίς Μπουνιουέλ, ενώ έγινε στενός φίλος με τον συμπατριώτη του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.
Το έργο του Μούτις χαρακτηρίζεται από δύναμη και γλωσσικό πλούτο, λυρισμό και αφηγηματική ικανότητα. Με επιρροές από τον Πάμπλο Νερούδα, τον Οκτάβιο Πας, τον Σαιντ-Τζον Πέρσι και τον Ουόλτ Ουίτμαν, χρησιμοποίησε την ποίηση ως γνωστικό μέσο για την πρόσβαση σε άγνωστα σύμπαντα, σε νέους κόσμους όπου είναι εφικτός ο έρωτας και ο καλός θάνατος.
Το μεγάλο συγγραφικό έργο του περιλαμβάνει τις ποιητικές συλλογές La balanza (1947), Los elementos del desastre, (1953), Reseñas de los hospitales de Ultramar (1955), Los trabajos perdidos (1965) Summa de Maqroll El Gaviero (1973), Caravansary (1981), Los emisarios (1984) Crónica regia y alabanza del reino (1985), και Un homenaje y siete nocturnos (1986), καθώς και τα μυθιστορήματα Diario de Lecumberri (1960), La mansión de Araucaíma (1973), La verdadera historia del flautista de Hammelin (1982), La nieve del Almirante (1986), Ilona llega con la lluvia (1988), Un bel morir (1989), La última escala del Tramp Steamer (1989), La muerte del estratega (1990), Amirbar (1990), Abdul Bashur, soñador de navíos (1991) και Tríptico de mar y tierra (1993).
Ανάμεσα στις πολυάριθμες διακρίσεις του ξεχωρίζουν: Εθνικό Βραβείο Γραμμάτων Κολομβίας (1974), Εθνικό Βραβείο Ποίησης Κολομβίας (1983), ο βαθμός του ιππότη του τάγματος του Αετού των Αζτέκων (Μεξικό 1988), Χαβιέρ Βιγιαουρούτια (1988), του ιππότη της Λεγεώνας Τεχνών και Γραμμάτων της γαλλικής κυβέρνησης (1989), Πρίνθιπε ντε Αστούριας των Γραμμάτων (1997), Βασίλισσας Σοφίας Ιβηροαμερικανικής Ποίησης (1997), και Θερβάντες (2001).
Πηγές: La Jornada,Telesur