Με ένα μόνο τραγούδι, το «Malo», όπου το φλαμένκο στολιζόταν από μια ροκ ένταση και κατέκτησε τα ραδιόφωνα πολλών χωρών, η Μπέμπε απέκτησε αναπάντεχη δημοσιότητα και βραβεύτηκε με Λάτιν Γκράμι ως πρωτοεμφανιζόμενη τραγουδοποιός για τον δίσκο «Pa fuera Telaranas».
Η 32χρονη, όμως, ισπανίδα μουσικός και ηθοποιός αντί να επιδιώξει ξανά την επόμενη εμπορική επιτυχία έκανε μια περιοδεία και ύστερα απέφυγε τους προβολείς της δημοσιότητας για να περιπλανηθεί μόνη της στην Ισπανία και να γράψει το δεύτερο δίσκο της με τον παράξενο τίτλο «Υ». Με αυτά τα τραγούδια αλλά και νέες, ευφάνταστες ερμηνείες των παλιών, θα βρεθεί στη σκηνή του «Αθηνών Αρένα» την Παρασκευή 6 Μαΐου.
«Το "Υ" είναι μια έκφραση που σημαίνει αυτό είναι, τίποτε παραπάνω αλλά και τίποτε λιγότερο», λέει από την άλλη γραμμή του τηλέφωνου στο «7». «Δεν είναι τόσο τίτλος αλλά μια δήλωση που προέκυψε σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας μετά από ατέλειωτες περιοδείες, όπου στη σκηνή δεν διασκέδαζα πια, είχε καταντήσει κάθε συναυλία ρουτίνα».
Ο δίσκος, εξηγεί, «γεννήθηκε σε ένα ταξίδι, όπου ξεκίνησα να περιπλανιέμαι μόνη με το φορτηγάκι μου χωρίς κάποιον συγκεκριμένο προορισμό και αναρωτιόμουνα για τις επόμενες κινήσεις μου στη μουσική. Γιατί ήδη υπήρχαν πιέσεις από τη δισκογραφική μου να προχωρήσω γρήγορα σε έναν επόμενο δίσκο, αλλά εγώ δεν ήθελα να ανακυκλώσω τα ίδια τραγούδια. Ετσι το κάθε τραγούδι του «Υ» είναι ένας σταθμός του ταξιδιού μου. Υπάρχουν τραγούδια για την αναχώρηση, για τις μελαγχολικές στιγμές, για τις χαρούμενες στιγμές, για το συναίσθημα της νοσταλγίας, τη γλύκα του απρόσμενου έρωτα και την επιστροφή στο σπίτι».
Γεννημένη στη Βαλένθια της Αλκαντάρα, κοντά στην Ανδαλουσία, όπου κυριαρχεί το φλαμένκο, η Μαρία Νιέβες Ρεμπογιέδο Βίλα, όπως είναι το αληθινό της όνομα, γνώρισε από μικρή την παραδοσιακή μουσική, αφού οι γονείς της ήταν μέλη της Surberina, μιας ορχήστρας που προωθούσε τη διάδοση του φλαμένκο. «Οι γονείς μου μου πήραν μια ακουστική κιθάρα», διηγείται, «και σε αυτήν πάνω πειραματιζόμουν με διάφορους ήχους. Ηθελα να γίνω επαγγελματίας μουσικός και έτσι όταν τελείωσα το λύκειο άρχισα να παίζω σε διάφορα μπαρ».
Παράλληλα έγραφε δικά της τραγούδια που συνδύαζαν την παράδοση με το σύγχρονο ήχο. «Με γοήτευε το φλαμένκο και τα γαλλικά σανσόν, αλλά από την άλλη είχα τα αφτιά μου ανοιχτά για τη νέα μουσική, τους χορευτικούς ρυθμούς και την ελεκτρόνικα».
Ετσι ηχογράφησε το ντεμπούτο της, και το τραγούδι «Malo» που, όπως λέει, «της άλλαξε τη ζωή». Ήταν ακριβώς η εποχή που η νέα ισπανική σκηνή με το νουέβο φλαμένκο γινόταν γνωστή έξω από τα σύνορα. «Όπως γίνεται κάθε φορά», εξηγεί η Μπέμπε, «η μουσική κινείται σαν μια σπείρα. Έτσι και στη χώρα μου ένας ήχος από το παρελθόν επανήλθε στην επιφάνεια, μεταμορφωμένος και σύγχρονος. Ήταν μια αναγέννηση που πολύ γρήγορα εμπορικοποιήθηκε και έπαψε να εξελίσσεται. Τώρα ζούμε την παρακμή του. Αλλά δεν έχει σημασία, γιατί γρήγορα θα προκύψει κάτι καινούριο». Ήδη ετοιμάζει ένα νέο δίσκο, μια πρόγευση του οποίου θα παρουσιάσει στην Αθήνα. «Αλλά δεν έχω αποφασίσει τη μουσική κατεύθυνση, μόνο σκόρπιες ιδέες», παραδέχεται. Το σίγουρο είναι ότι θα διαφέρει από τους προηγούμενους δίσκους, «αφού πιστεύω ότι πρέπει να προσαρμόζομαι στις νέες συνθήκες και όχι να εγκλωβίζομαι στο παρελθόν».
Παράλληλα συνεχίζει και την πορεία της στο θέατρο. «Πρόσφατα μου πρότειναν να παίξω την Αντιγόνη», λέει. «Όχι όμως το κλασικό έργο του Σοφοκλή, αλλά μια διασκευή του που διαδραματίζεται στη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου». Αλλά προτιμάει μια συναυλία από μια παράσταση. «Όταν τραγουδάω έχω τον πλήρη έλεγχο πάνω στην σκηνή, είμαι υπεύθυνη για το αποτέλεσμα», εξηγεί, «ενώ το θέατρο είναι ομαδική δουλειά. Ως ηθοποιός δεν είσαι ο εαυτός σου, αλλά όργανο του σκηνοθέτη».
Η οικονομική ύφεση, που έχει χτυπήσει και την Ισπανία, την προβληματίζει, «όπως όλους στο Νότο της Ευρώπης». «Σίγουρα την έχουμε πολύ άσχημα», συνοψίζει, «και το χειρότερο είναι ότι όλοι προσπαθούμε απλά να επιβιώσουμε με κάθε τρόπο. Αλλά πιστεύω ότι αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να δείξουμε την αλληλλεγγύη μας σε όσους είναι σε χειρότερη κατάσταση από εμάς. Αντί να μην κάνουμε μεγαλόπνοα σχέδια ή να προεξοφλούμε την κατάρρευση του συστήματος, καλύτερα να κοιτάξουμε να ανακουφίσουμε τους ανθρώπους που υποφέρουν δίπλα μας».