Ελληνικές και Αργεντίνικες Ρίζες... Χορεύοντας τάνγκο στη Μαδρίτη...
Ο Ezequiel Herrera Petrakis και η María Antonieta Touzzo γνωρίστηκαν στο Μπουένος Άιρες τον Σεπτέμβριο του 2001 και ξεκίνησαν να δουλεύουν μαζί στην Μαδρίτη τον επόμενο χρόνο.
Πρώτες μυρωδιές από τάνγκο
Για εκείνον, ήταν πάντα παρών πλημμυρίζοντας κάθε γωνιά του σπιτιού... από το πρωινό με το ραδιόφωνο μόνιμα συνδεδεμένο ενημερώνοντας για τις πρώτες πρωινές ειδήσεις και πολλά τάνγκο…
Για εκείνη, η πρώτη της επαφή ήταν... από πάντα. Ο πατέρας της ήταν ένας τανγκέρο της ψυχής που της τραγουδούσε τάνγκος από τότε που θυμάται. Με τον θάνατο του ο χορός ήταν σαν ένας τρόπος να τον έχει κοντά της, σε ένα χώρο που ήταν κοινός και για τους δυο...
Τον Μάρτιο του 2005 οργάνωσαν την δική τους μιλόνγκα «Bien Porteña» στο Casa de Guadalajara στην εμβληματική πλατεία της Αγίας Άννας που πραγματοποιείται κάθε Παρασκευή βράδυ. Παράλληλα, δημιούργησαν έναν χώρο ανοιχτό για πρακτική «το εργαστήριο» όπου είναι ένα μέσο στάδιο ανάμεσα στα μαθήματα και την μιλόνγκα, ένας χώρος όπου δοκιμάζεις, πειραματίζεσαι, ανακαλύπτεις, ερευνάς χωρίς τους αυστηρούς κανόνες της μιλόνγκα. Επίσης διδάσκουν σε πανεπιστήμια και πολιτιστικά κέντρα σε όλη την ιβηρική χερσόνησο. Το 2013 εντυπωσίασαν τους πρίγκιπες της Αστούριας, χορεύοντας μπροστά τους στα εγκαίνια FITUR, την πιο σημαντική γιορτή του τουρισμού στον κόσμο. Τα τελευταία χρόνια διασχίσουν διάφορες χώρες της Ευρώπης (Γαλλία, Γερμανία, Τουρκία, Ελβετία, Πορτογαλία, Φιλανδία, Ιταλία κτλ.) για workshops και ευελπιστούν η επόμενη να είναι η Ελλάδα.
Για εκείνους το τάνγκο δεν είναι δουλειά: είναι τρόπος ζωής καθώς δηλώνουν, «ότι είναι παράξενο να διαπιστώνεις μέρα με τη μέρα πώς αυτό το πάθος ζωντανεύει σε άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με το Μπουένος Άιρες». Ως δάσκαλοι καταφέρνουν να μεταδώσουν και να διδάξουν ένα ζωντανό τάνγκο που συνδυάζει τον έλεγχο της τεχνικής με το ενδιαφέρον για χορό, προάγοντας στον μαθητή τόσο την πρόοδο και τελειοποίηση, όσο τον ενθουσιασμό για αυτόν τον χορό. Η πορεία τους αυτά τα τελευταία χρόνια υπογράφει την ποιότητα και την προσαρμοστικότητα της δουλειάς τους, και υποδεικνύει την ιδιαίτερη έφεση, το οποίο τους μετατρέπει, στις μέρες μας, σε ένα ζευγάρι του τάνγκο απαραίτητο στο σύγχρονο πανόραμα.