Η σχέση του Cádiz με το flamenco πηγαίνει αιώνες πίσω και είναι ιδιαίτερα στενή. Μαζί με το Jerez de la Frontera, είναι οι δύο πόλεις που έπαιξαν τον σημαντικότερο ρόλο στην δημιουργία και στην εξέλιξη αυτού του μουσικού είδους.

Έτσι κι εμείς, βρεθήκαμε σε αυτά τα μέρη έχοντας αρκετές προσδοκίες ότι θα μπορούσαμε να απολαύσουμε flamenco puro στον χώρο καταγωγής του, σε ειδικά μαγαζιά αλλά και σε εκδηλώσεις γενικότερα. Όμως, φέτος τον Ιούλιο τουλάχιστον, απογοητευτήκαμε. Τα μαγαζιά ήταν κλειστά ή δεν είχαν espectáculos de flamenco, όσο για τις εκδηλώσεις, ελάχιστα πράγματα είχαν οργανωθεί και αυτά μόνο κατά τη διάρκεια των Σαββατοκύριακων.

Οι τσιγγάνοι ή αλλιώς οι "αιγυπτιακές φυλές" εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην Γρανάδα μετά την πτώση της το 1492 με τα στρατεύματα των Καθολικών Μοναρχών, καθώς δούλευαν σαν σιδεράδες μάστορες του στρατιωτικού εξοπλισμού και σαν φροντιστές των ζώων. Αρχικά εγκαταστάθηκαν στα περίχωρα της πόλης εκεί που κατοικούσαν οι moriscos, στις γειτονιές των Rabadasif και Xarea και έξω από τα τείχη του Albaicín, εκεί που σήμερα βρίσκεται η εκκλησία του San Ildefonso, χτισμένη πάνω σε παλιά mezquita.

Οι επισκέπτες της Granada συνήθως πηγαίνουν να θαυμάσουν τη θέα της Alhambra στο Mirador του San Nicolás, όπου επιπλέον κάτω από ένα σταυρό υπάρχει και το "φολκλορικό" στοιχείο της ιστορίας, δηλαδή κάποιοι τσιγγάνοι που παίζουν κιθάρα και τραγουδούν μερικές στροφές flamenco, ενώ δίπλα τους οι ζωηρές Αμερικάνες προσπαθούν να λικνιστούν σύμφωνα με το compás.

Η αίσθηση ενός τόπου που πρωτοεπισκέπτεσαι είναι γραμμένη με μελάνι που δεν σβήνει. Στην πορεία μπορεί να ξεχάσεις μνημεία που θαύμασες, δρόμους που περπάτησες, ανθρώπους που συναναστράφηκες. Η αίσθηση όμως είναι αυτή που συντροφεύει τις διηγήσεις σου στις παρέες και ο καταλύτης της επιστροφής στον ίδιο προορισμό.

Ιμπίθα, Φορμεντέρα, Sant Cugat. Το πνεύμα, ο ρυθμός, το στιλ, ο κώδικας, τα τοπωνύμια και οι ήρωες μιας ελευθεριακής Ισπανίας που παραμένει ακόμα πιστή και συντεταγμένη με το σύνθημα Flower Power. Ένα μοναδικό ταξίδι εκεί που η αγάπη παραμένει πάντα η απόλυτη χώρα.

Η Ισπανία είναι, ακόμα, hippie. Ο Piti Urgell το γνωρίζει. Είναι ο μοναδικός dj στην Ιμπίθα που, ακόμα, παίζει Ronettes και Isley Brothers. Μπορεί να ποζάρει ως το ζωντανό καπρίτσιο του νησιού. Κανένας δεν του φέρνει αντίρρηση. Έχει respect. Κάνει αυτή τη δουλειά περισσότερο από 40 χρόνια. Φορά ίδια πουκάμισα με τον, γκουρού του σιτάρ, Ραβί Σανκάρ. Του αρέσουν τα λευκά παντελόνια «καμπάνα». Λατρεύει τα κόκκινα τσόχινα σακάκια με τα χρυσά σιρίτια που φορούσαν οι Beatles στο εξώφυλλο του «Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band».