Πολιτικοί και καλλιτέχνες στην ίδια γιορτή

Με τη Ισπανία να βρίσκεται τους τελευταίους μήνες χωρίς κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα να συνεχίζουν τις διαπραγματεύσεις, η Κινηματογραφική Ακαδημία γιόρτασε με χιούμορ και σημαντικές παρουσίες την 30η επέτειο των βραβείων Goya αυτό το Σάββατο βράδυ 6 Φλεβάρη στη Μαδρίτη.

AltΟ "καμπεθόν", όπως αποκαλούν το βραβείο στην Ισπανία, γιορτάζει φέτος τα 30 του χρόνια και το Σάββατο 6 Φεβρουαρίου η Ισπανική Ακαδημία Κινηματογράφου θα τον απονείμει στους κορυφαίους της περσινής χρονιάς σε μία τελετή που θα παρουσιάσει για δεύτερη συνεχή χρονιά ο ταλαντούχος κωμικός Dani Rovira και θα μεταδοθεί ζωντανά από την RTVE (στην Ελλάδα θα μπορέσουμε να την παρακολουθήσουμε διαδικτυακά μέσω του www.rtve.es/noticias/los-goya/). Παρουσιάζουμε τις υποψηφιότητες για τις κύριες κατηγορίες, τα φαβορί, αλλά και τους προβληματισμούς που έχουν προκύψει.

Το μυστικό της κινηματογραφικής ματιάς του είναι σε μια μπάρα σοκολάτας, σε καρτούλες με φωτογραφίες καλλιτεχνών του Hollywood που συνόδευαν τον απογευματινό καφέ στην Ισπανία της δικτατορίας του Φράνκο. Ο Pedro Almodóvar αναπολεί τα παιδικά του χρόνια, αναφέρεται τους σπόρους που γέννησαν το σινεμά του, τα πάθη του και τον τρόπο εργασίας του, καθώς πλησιάζει η αυλαία για την προβολή της νέας του ταινίας, "Julieta" (πρώτη προβολή στην Ισπανία 8 Απριλίου, στην Ελλάδα αναμένεται από Σεπτέμβρη).

Ο Ρίντλει Σκότ ξανάρχεται με τον «Συνήγορο», μια πολύ δυνατή ταινία με καθηλωτικές ερμηνείες και το trailer της που βγήκε στην δημοσιότητα σήμερα φανερώνει ότι πρόκειται για ένα φιλμ που τα έχει όλα. Τον "τρελό" ρόλο του Χαβιέρ Μπαρδέμ, που ακόμα μια φορά δείχνει πόσο μεγάλος ηθοποιός είναι.

Μαζί με τον Χαβιέ Μπαρδέμ έχουμε ένα εξαιρετικό καστ: Μάικλ Φασμπέντερ, Μπράντ Πιτ, Πενέλοπε Κρουζ και Κάμερον Ντίαζ.

Ο σκηνοθέτης του «Gloria», της ταινίας έκπληξη από τη Χιλή, μιλά στο Flix για τα χρόνια που περνούν, την αξία των συναισθημάτων και για τη σημασία ενός σινεμά που δεν μιλά για κάτι «μεγάλο» ή «σοβαρό».

Με το μέρος της Γκλόρια

Ήθελα πάντα να κάνω μια ταινία για μια γυναίκα που ανήκει στην γενιά της μητέρας μου. Αυτή ήταν η αρχή για το «Gloria» μαζί με την ιδέα του να κάνουμε ένα φιλμ για έναν χαρακτήρα που υπό φυσιολογικές συνθήκες «δεν θα άξιζε» μια ταινία. Ήταν κάτι που βρήκαμε συναρπαστικό. Το αίσθημα ότι χτίζαμε μια ιστορία κι ένα φιλμ πάνω σε πράγματα που κανείς δεν θα παρατηρούσε. Πάνω στις μικρές λεπτομέρειες τις χαρές και τις απογοητεύσεις μιας ζωής που τις περισσότερες φορές περνά απαρατήρητη. Όταν αρχίσαμε να χτίζουμε τον χαρακτήρα ήμασταν από την αρχή στην πλευρά της Γκλόρια. Ήμασταν μαζί της. Ένιωθα πάντα ότι υπάρχει κάτι πολύ συγκινητικό σε μια γυναίκα κοντά στα 60 που ξαφνικά είναι σαν να γίνεται αόρατη. Η κοινωνία είναι πολύ πιο σκληρή στις ηλικιωμένες γυναίκες απ όσο θα περίμενε κανείς, Κι ακόμη κι αν θελήσαμε να δείξουμε τόσο τις σκοτεινές και τς φωτεινές πλευρές της ζωής της, δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία για το τίνος το μέρος παίρναμε στην ταινία...