Άρθρα συνεργατών και από άλλες πηγές. Επιλέξτε από το μενού την κατηγορία που επιθυμείτε.

O Tonino Carotone κυκλοφόρησε τον περασμένο Νοέμβριο στην ιταλική αγορά το νέο του άλμπουμ με τίτλο Ciao Mortali!. Αυτό που μου έκανε εντύπωση όταν το πρωτοπαρουσίασε στην Αθήνα την ίδια εποχή ήταν ότι αν και μας ήταν άγνωστα τα τραγούδια, βρεθήκαμε οι περισσότεροι πολύ γρήγορα να τα σιγοψιθυρίζουμε μαζί του και να κρατάμε το ίσο στα ρεφραίν. Παρά το ακατάλληλο του χώρου για τέτοιου είδους συναυλίες, τις μεγάλες ηλικίες και το τελείως διαφορετικό ύφος της πλειοψηφίας του κοινού, ο κόσμος ενθουσιάστηκε και το έδειξε με την έντονη συμμετοχή, το τραγούδι, το χορό και -γιατί όχι- το χοροπηδητό μετά ζωηρών χειροκροτημάτων.

altΓκαμπριέλ Αρέστι (1933-1975)

Γεννήθηκε στους κόλπους μιας μη βασκόφωνης οικογένειας πατριωτών, στο Μπιλμπάο. Στα δεκατέσσερα ξεκίνησε να μελετά βασκικά μόνος του, διαβάζοντας τους κλασικούς στη δημοτική βιβλιοθήκη και ακούγοντας απαγγελίες αυτοσχέδιων στίχων. Η ποίησή του εξελίχθηκε από τον Συμβολισμό της νιότης του στην κοινωνική κριτική των ώριμων χρόνων του, ασκώντας τεράστια επιρροή στη νεολαία των δεκαετιών του ’60 και του ’70. Το Harri eta Herri (Πέτρα και Λαός, 1964) είναι το βιβλίο που θεμελίωσε τη μοντέρνα βασκική πολιτική ποίηση. Έκρινε, προκάλεσε διχογνωμίες, κατέρριψε τον μύθο του θρήσκου Βάσκου, δήλωσε ανοιχτά πως ανήκε στην Αριστερά, ανανέωσε επίσης το τραγούδι και το θέατρο... Ο θάνατος του, που συνέπεσε με το τέλος του Φρανκισμού, κλείνει έναν κύκλο στη βασκική λογοτεχνία. 

Συγγραφέας: ΝΤΑΜΙΑΝ ΤΑΜΠΑΡΟΦΣΚΙ
Τίτλος: ΙΑΤΡΙΚΗ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Τίτλος πρωτοτύπου: AUTOBIOGRAFĺA MÉDICA
Μετάφραση: ΝΑΝΤΙΑ ΓΙΑΝΝΟΥΛΙΑ

Η νουβέλα του Ταμπαρόφσκι γράφτηκε στο Μπουένος Άιρες μετά την παταγώδη αποτυχία των σχεδίων του Νομισματικού Ταμείου που οδήγησαν την Αργεντινή στην κατάρρευση. Η οικονομική κρίση υποβάθμισε τους μεσοαστούς και τους μετέτρεψε σε μια νέα τάξη νεόπτωχων. Οι νεόπτωχοι παίρνουν χαμηλούς μισθούς, ανάλογους των παραδοσιακά φτωχών στρωμάτων, αλλά δεν εννοούν να εγκαταλείψουν εξόδους, διασκεδάσεις, ακριβά ρούχα και γενικά τις μεσοαστικές τους προσδοκίες. Ο Ντάμι, ως κοινωνιολόγος της αγοράς, γνωρίζει καλά τις καταναλωτικές συνήθειες της μεσαίας τάξης που μπορούν να αποφέρουν κέρδος. Αυτή τη γνώση θα εκμεταλλευόταν για να καταξιωθεί επαγγελματικά αν το σώμα του δεν ασθενούσε ανεξήγητα και κατ’ εξακολούθηση.

altΤο Αλκόι είναι μια μικρή πόλη κοντά στο Αλικάντε της Ισπανίας. Μια πόλη που ζει από την βιομηχανία υφασμάτων. Κάθε Απρίλη οι κάτοικοι διακόπτουν, ωστόσο, τις σκληρές εργασίες τους και, για τρεις ολόκληρες μέρες, καταφέρνουν να μετατρέψουν την πόλη σε μια τεράστια μεσαιωνική σκηνή, όπου λαμβάνει χώρα μια από τις πιο διάσημες και λαμπρότερες τοπικές γιορτές όλης της Ισπανίας: το περίφημο "Φεστιβάλ Μαυριτανών και Χριστιανών του Αλκόι".

Αφορμή του Φεστιβάλ αυτού είναι η αναπαράσταση των ιστορικών γεγονότων που γνώρισε το τότε χωριό του Αλκόι το 1276. Ήταν 23 Απριλίου όταν οι Μαυριτανοί έφτασαν στις πύλες του. Στόχος τους ήταν να ξαναπάρουν από τους Χριστιανούς τον τόπο που είχαν χάσει πριν λίγα χρόνια.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ: ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΞΕΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
ΣΕΙΡΑ: LETRAS - Ισπανόφωνοι και Πορτογαλόφωνοι συγγραφείς
ΣΕΡΖΙ ΠΑΜΙΕΣ
ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΦΑΣ ΛΕΜΟΝΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΙΝΙΣΕΙΣ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΣΟΥ;
Πρόλογος: ΕΝΡΙΚΕ ΒΙΛΑ ΜΑΤΑΣ
Μετάφραση από τα καταλανικά, επίμετρο:
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ
ΕΥΡΥΒΙΑΔΗΣ ΣΟΦΟΣ

Ο Σέρζι Πάμιες κάνει την εμφάνισή του στα καταλανικά γράμματα στα μέσα της δεκαετίας του ’80, επιλέγοντας ως κυριότερο μέσο έκφρασής το μικρής έκτασης αφήγημα. Αντίθετα με τους περισσότερους γνωστούς στο ελληνικό κοινό Καταλανούς συγγραφείς, όπως ο Μπονταλμπάν, ο Μεντόθα ή ο Βίλα Μάτας, ο Πάμιες γράφει απευθείας στα καταλανικά, μια γλώσσα περιθωριοποιημένη για αιώνες και απαγορευμένη μέχρι το 1975 από το καθεστώς του Φράνκο.

altΈνα πρωτότυπο πίντσο για τον μπουφέ σας.

Η συνταγή που ακολουθεί είναι του Βάσκου μάγειρα Karlos Arguiñano από το βιβλίο του Pintxos y tapas (Bainet media, 2005).
  
Για 4 πίντσο
Υλικά:
½ μελιτζάνα
8 αποξηραμένες ντομάτες
8 αντζούγιες από κονσέρβα

El cantautor Tonino Carotone (Antonio de la Cuesta en el DNI) sostiene que "hay que descubrir el caos para construir". Por eso la composición de los temas de su último álbum, Ciao mortali! (Volcán), como la del resto, fue un puro despropósito. El escenario es siempre un bar -"necesito para escribir música, ruido, la mirada de la gente, el humo..."- y las herramientas: un boli Bic y flyers, postales, una factura... ("cualquier papel menos servilletas, que se arrugan"). Prosigue el delirio: "Meto en bolsas de basura los papelillos y luego hago mi propia selección de canciones mezclando trozos de distintas fechas". "Hay un mestizaje de lo nuevo y lo viejo. Mi mente es caótica", asegura, con un copón en la mano, como si quedase alguna duda.

Tonino (Burgos, 1970) juró que antes que vivir en Madrid, "el centro del provincianismo", repartiría envíos urgentes en Pamplona, la ciudad en la que se crió. Sin embargo, el corazón le ha llevado a instalarse en la capital. "En Lavapiés, que es como un pueblo", precisa el cantante, capaz de vender 70.000 copias en Italia de su primer disco, Mondo difficile (2000) con su conocido himno macarra 'Me cago en el amor'. Lo Máximo, el bar de su chica, es hoy su segunda casa. Y se entiende porque la apariencia del local de los años cincuenta, entre cañí y popero, es acorde a la estética y la personalidad de este "canalla, hortera y majadero", según su propia descripción. Aunque en plena promoción de Ciao mortali! -visitará también Italia, Grecia y Suramérica- no tiene mucho tiempo de frecuentarlo. "He ganado en experiencia, no quiero decir madurez. Son canciones puras, no contaminadas. El tango ('De vuelta a Buenos Aires') es sólo con guitarra y voz, como eran antes; la rumba catalana ('La parienta') con cajón...", explica. Hay también espacio para el funky ('Al viento'), una colaboración con su amigo Manu Chao ('Pornofútbol'), un recuerdo a Atapuerca y, por supuesto, para la música italiana, con referencias a Carosone o Celentano.

Con su imagen canalla -de riguroso negro y sombrero de ala ancha-, Tonino es confundido en las fronteras con un gitano del Este. Se cuida hasta el extremo de enumerar las ventajas estéticas de moverse en barco: "Son sólo 18 horas el Génova-Barcelona. Me da tiempo de inspirarme, fumar en cubierta, acudir al cabaré para la tercera edad -que me encanta- y, encima, llegas hecho un caballero. Nada sudado, como en el avión, sino bañado y afeitado. Un dandi".

Πηγή: El Pais