Άρθρα συνεργατών και από άλλες πηγές. Επιλέξτε από το μενού την κατηγορία που επιθυμείτε.

Luz Casal: Vida tóxica

Η καλύτερη Luz που ακούσατε ποτέ...

Vetusta Morla: Un día en el mundo

Φρέσκος άνεμος στην ανεξάρτητη ισπανική σκηνή

(PequeñoSaltoMortal)

Mi querida elle

por Rosario González Galicia

Un día, siendo yo de unos siete u ocho años, llegó mi padre bastante molesto del trabajo. Contaba, entre perplejo y fastidiado, que había oído decir a uno que se había comido un poyo. "Y se creen estos de Madrid que hablan bien –seguía diciendo-. Pero ¿cómo se va a comer alguien un poyo?". Mi madre y yo nos echamos a reír con su cuento, captando sin necesidad de más explicaciones el juego de palabras que inopinadamente había creado una persona anónima. Mi padre, sin saberlo –claro está-, no sólo estaba haciendo un análisis fonético, al apreciar puramente por el oído una carencia en la pronunciación de los oriundos de Madrid, sino que estaba haciendo un análisis fonológico –y de lo más riguroso- al manifestar con el ejemplo del poyo que, con un solo fonema que se cambiase en la palabra (repitiéndose los demás), se estaba cambiando de significado, y, así, sólo con poner donde había una ll una y, se estaba pasando de referirse a un animal a referirse a un banco de piedra apoyado en la pared.

ΜΙΓΚΕΛ ΝΤΕ ΘΕΡΒΑΝΤΕΣ
Ο Δ Ο Ν Κ Ι Χ Ω Τ Η Σ
ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΝΤΣΑ

Chusa Lamarca Lapuente
Lingüista

Por género se entiende una construcción simbólica que alude al conjunto de atributos socioculturales asignados a las personas a partir del sexo y que convierten la diferencia sexual en desigualdad social. La diferencia de género no es un rasgo biológico, sino una construcción mental y sociocultural que se ha elaborado históricamente. Por lo tanto, género no es equivalente a sexo; el primer término se refiere a una categoría sociológica y el segundo a una categoría biológica.

alt

Amalia Bautista nació en Madrid en 1962. Se dedica a la poesía y al periodismo. Es licenciada en Ciencias de la Información por la Universidad Complutense y trabaja como redactora en el gabinete de prensa del Consejo Superior de Investigaciones Científicas. Ha publicado Cárcel de amor (Renacimiento, Sevilla, 1988), La mujer de Lot y otros poemas (Llama de amor viva, Málaga, 1995), Cuéntamelo otra vez (La Veleta, Granada, 1999), La casa de la niebla, Antología (1985-2001) (Universitat de les Illes Balears, 2002), Hilos de seda (Renacimiento, Sevilla, 2003), Estoy ausente (Pre-Textos, Valencia, 2004), Pecados, en colaboración con Alberto Porlán (El Gaviero, Almería, 2005) y Tres deseos. Poesía reunida (Renacimiento, Sevilla, 2006).

Νίκος Καρύδης

altΠοιητής και εκδότης (1917-1984). Γεννήθηκε και σπούδασε στην Αθήνα. Το '43 ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Γλάρος και αργότερα τον εκδοτικό οίκο Ίκαρος με τους Μ. Πλωρίτη και Α. Κατσιφά, όπου παρέμεινε έως το θάνατό του. Ήταν ιδρυτικό μέλος του θεάτρου Τέχνης του Κ. Κουν κι εντεταλμένος σύμβουλος του Εθνικού θεάτρου. Πολύ νέος ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία και δημοσίευσε σε περιοδικά και εφημερίδες ποιήματα, διηγήματα και κριτικές εργασίες. Έγραψε: Λιοπύρι, Η τελευταία θάλασσα, Η χαμένη βροχή, Έξι ποιήματα, Τα χρώματα, Ενθύμιον, Έως την είσοδο, Καπνός αι ημέραι μου, Ανέκδοτα οριστικά. Το '58 τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο ποίησης από την ομάδα των 12. Το '71 δημοσίευσε επιλογή απ' όλες τις συλλογές του με τίτλο Ποιήματα και το '72 τη συλλογή Ενθύμιον.